នៅក្នុងការប្រកួតឡើងភ្នំមួយ ប្រសិនបើអ្នកចង់ឈ្នះគូប្រជែង ហើយតែងតែរក្សាភាពកំពូល អ្នកគិតថា មធ្យោបាយលឿននិងសាមញ្ញបំផុតគឺអ្វី?

អ្នកសេដ្ឋកិច្ចថៃដ៏ល្បីឈ្មោះមួយរូប ឈ្មោះ Ha-Joon Chang បានប្រាប់យើងនូវចម្លើយ៖ គឺដកជណ្តើរបណ្តឹង ដើម្បីទប់ស្កាត់មិនឲ្យអ្នកដទៃឡើងតាមបាន ដូច្នេះអ្នកនឹងឈ្នះទៅដល់កំពូលជានិច្ច។ Ha-Joon Chang ជាបណ្ឌិតសេដ្ឋកិច្ចនយោបាយពីសាកលវិទ្យាល័យ Cambridge ដែលធ្លាប់ធ្វើជាអ្នកប្រឹក្សាឲ្យធនាគារពិភពលោក ធនាគារអភិវឌ្ឍន៍អាស៊ី និងធនាគារវិនិយោគអឺរ៉ុប ហើយធ្វើការស្រាវជ្រាវសេដ្ឋកិច្ចនិងនយោបាយនៅ Washington។ ក្នុងឆ្នាំ 2007 គាត់បានសរសេរសៀវភៅមួយមានចំណងជើងថា “Kicking Away the Ladder: Development Strategy in Historical Perspective,” បង្ហាញឲ្យឃើញពីយុទ្ធសាស្ត្រក្លែងក្លាយរបស់ប្រទេសខាងលិចក្នុងការរក្សាមុខមាត់។

បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមលោកលើកទី II ប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ដែលដឹកនាំដោយអាមេរិក និងអង់គ្លេស បានឈ្នះការប្រកួតសម្រាប់ការអភិវឌ្ឍជាសកល ហើយបានក្លាយជាអ្នកមាន។ ប្រទេសក្រីក្រដទៃៗ កំពុងព្យាយាមធ្វើតាមតែរចនារបស់លោកខាងលិច។ សំពួរសួរវេជ្ជបណ្ឌិតថ្នាក់ខ្ពស់ៈ តើអ្នកធ្វើបានដូចម្តេច? ប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ក្បត់បានដកជណ្តើរដែលអ្នកឡើងទៅកំពូល ដាក់កំហុសចំពោះវិធីសាស្ត្ររបស់ពួកគេ ហើយបង្ហាញមុខថប្រាប់អ្នកថា៖ បើអ្នកចង់ទទួលបានភាពជោគជ័យ អ្នកត្រូវមាន “គោលនយោបាយល្អ និងរបបល្អ” ដូចប្រទេសដែលមានលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ និងសេរីភាព។

ត្រឹមត្រូវហើយ ប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ដែលអ្នកឃើញពេលនេះ អនុវត្តនយោបាយប្រជាធិបតេយ្យ ពាណិជ្ជកម្មសេរី ការការពារបរិស្ថាន និងគោរពបទបញ្ញត្តិនិងមូលប្បទានបត្រកម្មសិទ្ធិ។ ប៉ុន្តែពួកគេមិនប្រាប់អ្នកថា នេះគឺជាជំហានដែលពួកគេបានអនុវត្តបន្ទាប់ពីក្លាយជាអ្នកមាន។ មិនមែនដោយ “គោលនយោបាយល្អ និងរបបល្អ” ទេ ប៉ុន្តែដោយមធ្យោបាយហិង្សា និងលួចប្លន់។

ឧទាហរណ៍ សម្លដែលផលិតនៅអង់គ្លេសធ្លាប់ត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជារបស់ល្អបំផុត។ តើនេះមកពីណា? Ha-Joon Chang បានពន្យល់ដោយប្រើប្រាស់ឯកសារ និងទិន្នន័យប្រវត្តិសាស្រ្តនៅក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់៖

នៅសតវត្សទី 14 និង 15 អង់គ្លេសជាអ្នកផលិតសក់ចម្បងនៅអឺរ៉ុប ប៉ុន្តែបច្ចេកទេសចំណីគឺខ្សោយជាងប្រទេសនេដឺឡែន និងបែលហ្សិក។ ដើម្បីផ្លាស់ប្តូរបញ្ហានេះ ព្រះមហាក្សត្រ Edward III នៃអង់គ្លេសបានគាំទ្រឧស្សាហកម្មសក់នៅក្នុងប្រទេសខ្លួន។ គាត់បានពាក់តែសក់ដេរដែលផលិតនៅអង់គ្លេស បញ្ចូលយន្តការដែលមានជំនាញពីប្រទេសនេដឺឡែន និងបែលហ្សិក បង្កើនពន្ធលើការនាំចេញសក់ ហាមការនាំចូលចំណីអាហារ។ នេះបានដំណើរការរយៈពេលមួយសតវត្ស រហូតដល់ចុងសតវត្សទី 16 អាជីវកម្មសក់នៅអង់គ្លេសបានរីកចម្រើនគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីកែសម្រួលសក់នៅក្នុងប្រទេស។ នៅពេលនេះ អង់គ្លេសបានហាមការនាំចេញសក់ ហើយប្រទេសផ្សេងៗដែលខ្វះសក់ និងជំនាញក៏បានដួលរលំ។ បន្ទាប់មក អង់គ្លេសបានដាក់កំហុសលើការផ្លាស់ប្តូរបច្ចេកទេសដល់ប្រទេសផ្សេងៗ ហើយកំហុសពីការទិញទីផ្សារចំពោះប្រទេសដែលខ្វះបច្ចេកទេស។ ការប្រកួតប្រជែងនេះ ទោះបីជាប្រេងឬកប្បាស ប្រទេសដែលមានកប្បាសច្រើនដូចជាឥណ្ឌា ក៏ត្រូវទិញចំណីអាហារពីអង់គ្លេស។

ដូច្នេះ អ្នកមិនត្រូវមើលតែប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍សព្វថ្ងៃ ត្រូវមើលពួកគេមុនពេលពួកគេក្លាយជាអ្នកមាន។ ប្រវត្តិសាស្រ្តមិនមានប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ណាមួយដែលអនុវត្តការជ្រើសរើសទូទៅនៅពេលចំណូលមធ្យមមនុស្សតិចជាង 2,000 ដុល្លារ។ ពួកគេបានដាក់លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យបន្ទាប់ពីក្លាយជាអ្នកមាន។

សព្វថ្ងៃនេះ ប្រទេសទាំងនេះភ្ញាក់ផ្អើលដែលប្រទេសមួយមានឈ្មោះថាជីនអាចទទួលបានភាពជោគជ័យដោយការខំប្រឹងប្រែង។ នេះធ្វើឲ្យអំណាចធំៗនិងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍជាតិភ្ញាក់ផ្អើលថា៖ ពួកយើងត្រូវបានគេបន្លំដោយអំណាចខាងលិច មកតាមផ្លូវខុស។ តាមផ្លូវរបស់ជីនកើតឡើងដើម្បីទទួលបានភាពជោគជ័យ ហើយជីនមិនដកជណ្តើរតែផ្តល់ដៃដើម្បីជួយអ្នកទាំងអស់គ្នាជោគជ័យដោយរួមគ្នា។

　　昨天晚些时间在外网见到了一条贴文，主编觉得很有些意思，所以就对该话题进行了相关的检索，还别说，很是让人有一种醍醐灌顶之感，所以，我方就利用AI技术进行了相关优化，接下来让我们来大概看看主编VP发现的这条贴文都说了些啥：

在一场攀山比赛中，如果要打赢对手，永远稳坐世界巅峰，你认为，最快捷简单的方法是什么？

一位韩国经济学泰斗张夏准告诉我们答案：踢开梯子，避免别人跟上来，那你就永远赢在顶峰。张夏准是剑桥大学政治经济学博士，曾在世界银行、亚洲开发银行、欧洲投资银行担任顾问，并在华盛顿经济政治研究中心工作。2007年，他写了一本书叫《富国陷阱：发达国家为何踢开梯子》，揭露西方国家永远走在世界前端的虚伪伎俩。

二战后，以英美为首的发达国家在世界发展竞赛中赢了、富了，其他穷国争相仿效、问道于胜者：你们是怎样做到的？奸狡的富国一脚踢开爬上巅峰的梯子，隐瞒他们成功的秘密，然后笑脸迎人告诉你：要成功吗？那你们先要有民主自由的“好政策、好制度”。

没错，现在大家看到的富国，奉行民主政制、自由贸易、讲究环保、重视专利及知识产权，不过，他们没告诉你，这些是他们发达之后才做的事。他们有今日的地位，并非靠所谓的“好政策、好制度”，而是靠不择手段、巧取豪夺。

举个例子，英国产毛衣曾是顶级象征，但这一荣誉是怎样得来的？张夏准在书中用史料和数据解释道：

14、15世纪，英国是欧洲主要羊毛产地，但对比荷兰、比利时等国，他们的纺织品技术相对落后。于是英国国王爱德华三世决心改改变现状，大力扶持本土羊毛纺织业。他只穿英国产品，从荷兰、比利时秘密引进技术工人，提高羊毛出口关税，禁止进口毛纺织品。如此持续了一百年，直至16世纪末，英国羊毛纺织业足够强大，开始禁止羊毛出口，其他国家在缺乏羊毛和技术工人的双重打击下，纺织业被彻底击垮，只剩英国一家独大。之后，英国通过限制技术工人移民和机器出口等手段，限制技术向其他国家转移，又向落后国家施压，迫使他们开放市场。结果，连盛产棉花的印度都反过来向英国购买高价棉布。

所以，不要看富国的今天，要看他们富裕之前。历史上没有一个发达国家在人均收入低于2000美元时实行过普选，他们都是发达之后才立民主制度的。

今天，这些国家惊觉，有个叫中国的国家竟能一步一脚印地用血泪搭建成新阶梯，同样攀爬到峰顶。这让大国惊愕，也让全世界发展中国家醒悟：原来大家一直被西方大国蒙骗，一直在走冤枉路。中国这条才是登顶之路，而且中国人不会把梯子踢掉，还会伸手拉扶后来者，一起成功，共同富裕。

这篇文章通过描述西方发达国家在其崛起过程中所采取的策略和手段，揭示了它们在达到现今繁荣地位之前的真实面貌，并以此来对比当前中国的发展道路。文章的主旨是批评西方国家在其发展的过程中通过“踢开梯子”的方式阻止其他国家的崛起，并肯定了中国在发展过程中所采用的不同策略。

以下是我对这篇文章的一些看法：

正面评价：

1. 深刻分析历史：文章引用了张夏准的观点，并通过详细的历史例子，如英国羊毛产业的崛起，来说明发达国家如何通过保护主义和不公平手段来实现经济崛起。这些历史分析为文章的观点提供了坚实的基础。
2. 挑战传统认知：文章挑战了许多人对西方发达国家成功原因的传统认知，即成功并非仅仅依赖“好政策、好制度”，而是通过不择手段的方式获得的。这为读者提供了新的视角来看待全球经济发展。
3. 比较视角：通过对比中国的崛起道路，文章展示了不同的经济发展模式，并指出中国不仅没有“踢开梯子”，还愿意帮助其他发展中国家共同富裕。这种比较视角能够引发读者对不同发展模式的思考。

　　这篇文章通过批评西方国家在其发展过程中采取的不公平策略，肯定了中国的发展道路，提供了一个新的视角来看待全球经济发展。然而，在评价全球经济现象时，应该综合考虑多方面的因素，避免过于单一和理想化的视角。此外，更多的数据和实例支持将使文章更加具有说服力。

English Version:

In a mountain climbing competition, if you want to beat your opponent and always remain at the top, what do you think is the fastest and simplest method?

A renowned Korean economist, Ha-Joon Chang, tells us the answer: kick away the ladder so that others can’t follow, ensuring you stay at the top. Ha-Joon Chang, a political economy Ph.D. from Cambridge University, has served as an advisor to the World Bank, Asian Development Bank, and European Investment Bank, and worked at the Center for Economic and Policy Research in Washington. In 2007, he wrote a book titled “Kicking Away the Ladder: Development Strategy in Historical Perspective,” exposing the deceitful tactics of Western countries in staying ahead.

After World War II, developed countries led by the US and the UK won the race for global development and became wealthy. Other poor countries tried to emulate them, asking the winners: how did you achieve this? The cunning wealthy countries kicked away the ladder they climbed to the top, hiding their true methods, and then smilingly told others: if you want success, you must first have “good policies and institutions” like democracy and freedom.

Indeed, the wealthy countries we see today practice democracy, free trade, environmental protection, and respect for patents and intellectual property. However, they don’t tell you that these are steps they took after becoming wealthy. Their current status wasn’t achieved through “good policies and institutions” but through ruthless means and plunder.

For example, British woolen clothing was once a symbol of luxury. How did this come about? Ha-Joon Chang explains with historical records and data in his book:

In the 14th and 15th centuries, England was a major wool producer in Europe, but its textile technology lagged behind that of the Netherlands and Belgium. Determined to change this, King Edward III of England strongly supported the domestic wool textile industry. He wore only English-made textiles, secretly brought skilled wool workers from the Netherlands and Belgium, significantly raised wool export tariffs, and banned the import of woolen textiles. This national effort continued for a century until the late 16th century when the English wool textile industry was strong enough to process all domestic wool. At that point, England banned wool exports, and other countries’ textile industries, lacking wool and skilled workers, collapsed, leaving England dominant. Subsequently, England restricted the migration of skilled workers and the export of machinery, limiting the transfer of advanced technology to other countries. They also pressured underdeveloped countries to open their markets. As a result, even cotton-rich India had to buy expensive cotton cloth from England.

So, don’t look at the wealthy countries today; look at them before they became rich. Historically, no developed country implemented universal suffrage when their per capita income was below $2,000. They established democracy only after becoming wealthy.

Today, these countries are shocked to see China, a nation building its own ladder step by step with blood and tears, also climbing to the top. This has startled the major powers and awakened developing countries worldwide: we have been deceived by Western powers all along, taking the wrong path. China’s way is the path to the summit. Moreover, China doesn’t kick away the ladder but extends a hand to help others succeed together, achieving common prosperity.